شعر نهیب

الا ای صبح بارانی            نگاهم را نوازش کن
طراوت را به روحم ریز        حیاتت را به جانم دِه
نباشد عاشقی بی تو       قدم هایی بر باران
به زیر ********ر غمخواری          و یا از پشت یک ایوان
الا ای صبح بارانی            دل خَلقت چه پر درد است
چو باریدی بخندیدند           نباریدی ضرر کردند
گرت بارید بیش از حد       بلا دیدند و پر محنت
طبیعت را به آسانی         درو کردند و بی خرمن
دل باران چه پر درد است   غم انسان چه پیرش کرد
دو چشمان ترِ خود را          فدای التماسش کرد
جهان را تو تماشا کن        طبیعت را تو ماوا کن
زِ هر میزان پناهت شد       امینِ سبزه زارش شو
تو گر بی صبر و وا مانده    به آن باران و سر سبزی
نوید عاشقی سر ده       طبیعت را تو کن تقدیس 

شاعر : محمد ابراهیمی آشنا